West Mongolië

Om wat gewoon te geraken aan de Mongoolse wegen en het rijden op GPS zonder dat er eigenlijk wegen zijn, besloten we om een test-drive te doen naar een Nationaal park ten zuiden van Olgii. Amai we werden serieus op de proef gesteld. Verschillende tracks waar je dan één moet uit kiezen. Stress want de GPS kent die niet! Na 15 min kom je dan toch op een herkende weg. Door rivieren en poelen, door dorre eindeloze steppe. We waren op weg naar een meertje waar we wilden slapen. 

Onderweg zagen we een arend op de grond geketend zitten bij een yurt. We zijn gestopt en gaan vragen of we de arend van dichtbij mochten bekijken.  Super vriendelijke mensen! De man haalde meteen zijn handschoen boven en hij liet hem maar wat graag zien (zijn vogel...). In de winter jagen de mensen hier in het westen met een arend op kleine dieren. 

We werden nadien uitgenodigd door de buurman om in hun yurt gefermenteerde melk te drinken met bijhorende snoeperijen.  Gedroogde beschimmelde geitenkaas, nog meer zure kaasdingen. Super vriendelijk maar daar konden onze magen niet tegen.  

Na een klein uurtje pictionary spelen zijn we dan maar verder gereden, een steile bergpas over om bij Bayan Nuur aan te komen.  We hebben ons daar dan in de buurt van nog wat yurts geplaceerd en de kindjes kwamen meteen met ons mannen spelen. Erg duidelijk dat aan deze kant van Mongolië niet veel toeristen komen.  Ze kwamen al direct weer af met hun zure geitenmelk waarvoor we vriendelijk bedankt hebben, tegen alle regels in. Ook die harde kaasstaven hebben we afgeslagen aangezien we nog niet bekomen waren van de vorige....

Na een nachtje bij het meer vertelden de locals ons dat we een enorm steile bergpas over moesten om zo aan de achterkant van de berg te komen. Volledig off-GPS en geweldig off-road! Gelukkig waren er her en der wel yurts waar we de weg konden vragen. Soms was er eigenlijk helemaal geen weg en dan reed er ene met een brommertje ons voor, ijverig manoeuvrerend tussen de rotsblokken door. Jongens, jongens. Hier komt werkelijk niemand die hier niet moet zijn. Voor een testcase kon dit wel tellen.  

Terug naar Olgii om voedsel en drinken en te slaan en dan het echte werk: the rough road to Ulaangom. Mooi beschreven in de Lonely Planet maar na onze eerste ervaring was dit best gemakkelijk.  Ondertussen weten we dat er 20 sporen lopen, vaak naar verschillende richtingen maar als je de GPS-richting wat volgt komen die toch weer allemaal bij elkaar.  Volkomen desolate landschappen, 's nachts is het er griezelig stil, en super vriendelijke mensen onderweg.  Ze komen graag bij op de foto staan, 't is te zeggen: ze sleuren ons mannen bij zich en zeggen dan dat we ne foto moeten maken. En dan willen ze hem zien op het kleine schermpje. En niet voor geld ofzo he! 

Onderweg weer een prachtige plek gevonden aan een muggenvrij meer. De was gedaan, onszelf inclusief, en van de 30 graden genoten. We missen wel onze stoeltjes en tafeltje maar hey, you can't have it all hé! 

In Ulaangom was juist nog een festival bezig ( Nadaam) waar we zijn gaan kijken naar het traditioneel worstelen.  Naast de festivalweide was de camping (precies pukkelpop) en daar stonden honderden yurts. Die mensen verhuizen dat spel dus regelmatig he. Met stoof, kasten, bedden en al. Wij daar tussen.  Weer van die vieze gedroogde kaas gekregen. (Is dat wel kaas?) Die mensen geven alles wat ze hebben.  Daar kunnen wij nog wat van leren!

Dan via de "highway" richting Ulaanbaatar...
We konden aanvankelijk niet geloven dat die trip 7 tot 10 dagen duurt voor ongeveer 1700km. Heelder stukken tegen een gemiddelde van 30km/u door riviertjes, hobbellige tracks. De tweede en derde versnelling van onze auto werden goed uitgebuit. Oordeel zelf maar...

In Tariat hebben we een oude vulkaan beklommen. Het hele landschap was bedolven onder de lava. Ideaal voer voor een lesje geologie.
En uiteraard weer kamperen bij een prachtig meer.

Volgende etappe zijn de warm water bronnen nabij Tsetserleg. We zijn gaan kijken hoe het water van 80 graden uit de rotsen sijpelt, wordt opgevangen en in verschillende yurtkampen als bad kan worden genomen. Voila, weeral proper!

Hier is zoveel te zien en de afstanden zijn in feite niet zo groot maar door de moeilijke wegen zitten we wel lang in de auto te hobbelen. Om het dan wat af te wisselen heb ik ons jongens ook hun eerste autorijles gegeven op zoek naar een kampeerplaatsje.

Verder zijn we ook enkele boeddhistische tempels gaan bezoeken en een waterval onderweg waarvoor we 30 km over vulkanisch steenpuin moesten hobbelen. 

 pannenkoekjes als ontbijt (niet elke dag he)

Op deze trip hebben we zoveel mooie foto's getrokken dat het moeilijk is om te selecteren. 

We zitten momenteel in Ulaanbaatar, de hoofdstad met zo'n 1,3 miljoen mensen. De 2de meest vervuilde stad ter wereld en dit hoofdzakelijk omwille van de duizenden kachels van de yurts in de winter. Gelukkig valt het hier nu mee :-)

Na bijna 3 maanden weg te zijn en altijd, maar dan werkelijk ook altijd, met zijn vieren op enkele vierkante meters te leven (behalve als ge moet gaan...) krijgen we hier zowat een aanval van reismoeheid. Ken je dat? Maar weinigen onder u zullen zich dit kunnen voorstellen. Wij hebben dit al enkele malen meegemaakt op andere lange reizen en weten dus ook wel dat we er weer doorkomen (gelijk een huwelijk naar 't schijnt). Het landschap is eindeloos mooi maar na uren en uren rijden raak je overal aan gewoon en verdwijnt de verwondering terwijl we elke dag op prachtige plaatsen komen. Dan zagen we wat tegen elkaar, zijn we erg prikkelbaar en kunnen we niks van mekaar verdragen. Gelukkig gaat dit wel eens over en kunnen we terug genieten van het samen ontdekken van al dat moois hier!

Dikke kus van ons allen uit Ulaanbaatar X