De Gobi

We zijn net terug toegekomen in Ulaanbaatar na een weekje vol prachtige indrukken en ervaringen  in de hete, zweterige, desolate Gobiwoestijn. Het was fantastisch! Sorry, het zijn weer veel foto's.

 

Eens de hoofdstad uit weer overal steppe, hier en daar yurts (met bijhorende  kuddes) die steeds verder en verder van mekaar lagen. Wat trekt die mensen in godsnaam naar hier om hier hun tent op te stellen? Hier is werkelijk niets.

Tuur en Flor konden eerst niet geloven dat we al in de woestijn waren. We reden op een zeer goede, pas aangelegde asfaltweg, hier en daar een plas water en de zandduinen die zij zich hadden voorgesteld waren in de verste verte niet te bespeuren. Wij waren ook verrast als we de eerste dag een regen- en hagelbui op ons hoofd kregen. Blijkbaar was het hier vorige maand echt zanderig maar in juli regent het hier wel wat waardoor alles nu veel groener is. Overal staan bloemetjes. En regelmatig komen we kuddes kamelen tegen.

Na 600 km asfalt werd het weer een zandweg. Onze eerste stopplaats was Yolyn Am, een diepe canyon midden in de woestijn. In de winter is deze kloof gevuld met een ijslaag van wel 30 meter hoog. Er lag nu nog een beetje omdat de zon er niet goed aan kan. Ijs in een woestijn, dat was al helemaal ongeloofwaardig!

Door het gebergte verder gereden en er natuurlijk ook meermaals ene beklommen. Wat een mooie omgeving!

Niet alleen moesten we enkele keren  de rivier doorkruisen maar op een gegeven moment moesten we door een kloof waar we maar net met de auto tussen konden. Spannend!!!!! Men zegt dat hier vroeger een smalle uitsnijding was door de rivier maar dat de mensen zelf die kloof handmatig net breed genoeg gemaakt hebben om er met de auto door te kunnen.

Dan verder naar Khongoryn Els en daar werd het voor ons jongens echt woestijn. Over een afstand van 100km niks dan zandduinen. Daar hebben ze zich nogal eens kunnen uitleven.

Flors verjaardagscadeau: een ritje op een kameel. Hij glunderde nogal.

Stijns verjaardagscadeau: een fris pintje in de hete Gobiwoestijn.

Knal op de middag de hoogste duin omhoog geklommen bij een temperatuur van 38°C. Dat bleek achteraf gezien niet goed getimed. Te heet voor Tuur. We zakten zo ver weg in het zand dat we haast niet vooruit geraakten. Die 200m leken eindeloos lang te duren terwijl onze voeten verbrandden door het veel te hete zand. Maar wat een opluchting als we boven kwamen en de adembenemende uitzichten konden bewonderen!
In 5min waren we terug beneden. En het zand maar zingen terwijl het zo naar beneden schoof.

Dan door het mooie rotswoestijnlandschap naar Bayanzag of Flaming Cliffs. Hier hebben ze veel dinosaurussen opgegraven. De jongens maar graven naar beenderen en eieren maar er lag natuurlijk niets meer. Wat een ontgoocheling op die mannen hun gezicht. Tja, het meeste ligt in een museum in New York, een klein beetje in Ulaanbaatar in een museum dat we achteraf nog zijn gaan bekijken. Dan maar genieten van het uitzicht.

On the road nog enkele petrogliefen meegepikt. Alle, het is te zeggen we zijn ze gaan zoeken op een berg.

Op de terugweg zijn we nog gestopt in een Nationaal Parc (Baga Gazryn Chuluu) waar we ons in een Indiana Jones film waanden toen we op zoek gingen naar de ruïnes van een klooster in een vallei, overgroeid met planten.

 

Wat verder lag ook een piepkleine waterbron tussen de rotsen. Het gaatje, zo groot als een tennisbal, was afgedekt met een steen en een 50cm lange houten lepel lag ernaast. Je moest dan water opscheppen, in je ogen wrijven en dat zou erg goed zijn voor je zicht. Graag zien dat we elkaar nu doen!!!

Ook de kleine grot die in de buurt lag, was een welkome (en koele) afwisseling op de lange terugweg naar Ulaanbaatar.

Nu zijn we hier terug om nummerplaten op te pikken die een goede vriend heeft opgestuurd (Merci Yves!). Een of andere Mongool had die er afgevezen en bijgehouden als souvenir. De vijsjes heeft hij schoonekes terug op zijn plaats gedraaid.

Nog het stof eraf douchen en dan rustig terug richting Rusland.

Amaai die maand Mongolië is voorbij gevlogen!

Groetjes

wijlie