Turkije I

Toen we Turkije binnen kwamen voelen weer ons precies terug in Europa. Vooral langs de kust van de Zwarte Zee staan er overal gebouwen en vakantieoorden. We waren al een paar keren gestopt om een kaart van het land te zoeken maar voorlopig geen succes. Dan maar 100% op de GPS vertrouwen, tegen beter weten in.  Bestemming: Cappadocië. Het ding leidde ons het binnenland in via een kleine bergweg. Het moet er mooi geweest zijn maar het was al donker.  Dus ook niet evident om een slaapplaatsje te vinden.  De weg werd steeds meer off-road en steil omhoog. Haarspeldbochten volgden elkaar op tot deze uiteindelijk zo scherp werden dat we ze met de remork niet meer konden nemen.  Daar stonden we dan op de berg,  in het donker.  Het schermpje gaf nog zeker 15 van die bochten aan.  Plots kwam er licht van de andere kant.  Een auto kroop langzaam de berg af. We stopten hen en ze raadden ons af om verder te rijden.  Het zou niet meer gaan met de aanhanger. Dan ging de man naar de koffer en haalde er 2 gloednieuwe landkaarten van Turkije uit. Hij werkte voor de firma die ze maakt.  Dat was een gek moment.  Toeval?  Wij denken alvast van niet!

landschap onderweg

In Cappadocië hebben we dikwijls met onze mond open staan gapen.  De ene keer door het verbazingwekkende landschap van rotsformaties, door weer en wind geërodeerd. Anderzijds door het massatoerisme dat hier de laatste jaren boomt. Dankzij de opnames van een Chinese film niet lang geleden, stikt het hier van deze Oosterse medemensen die met hun mondkapjes op quads door het kwetsbare landschap scheuren met hun selfie-stick in de hand.

's Ochtends om 5u is hier meer dan 1000 man in de weer om bij zonsopgang meer dan 150 luchtballonnen omhoog te krijgen (voor het merendeel gevuld met Chinezen).
Dat is wel knap om te zien.  

Verder zijn hier overal woningen in de zachte rotsen uitgekapt die eeuwen geleden gebruikt werden en sommigen nu nog. Zelfs een politiekantoor.
Massa's uitgehouwen kerkjes met mooie fresco's vinden we tijdens een wandeling in de Ihlara-valley.

In Derinkuyu bezochten we een ondergrondse stad die door wel 3000 inwoners bewoond werd als schuilplaats in tijden van oorlog. 8 verdiepingen met kamers,  stallen, wijnkelders, kerken. Het sprak allemaal tot de verbeelding.  Jammer genoeg waren we er weer niet alleen.
We beseffen dat vanaf nu alles wat we bezoeken vakantiebestemmingen zijn voor Europeanen en Aziaten. 

Gezien de omstandigheden nu in Turkije met de oplaaiende agressie en terreur door PKK, mogelijks ISIS en de vluchtelingenstroom vanuit Syrië (we hebben al verschillende kampen gezien onderweg) lijkt het ons beter om op campings te gaan staan.
Zo zitten we nu al enkele dagen in Kaş aan de Middellandse Zee in het zuiden. Het is hier 30 graden, de zee is aangenaam warm, er wordt hier duchtig gesnorkeld door ons jongens.  

Tijd voor een kebapke!!!

Kortom een vakantie op reis... toch blijft alles met een dubbel gevoel.  Gisteren nog vroeg een Syrisch gezin of we iemand  kennen die hen naar één van de Griekse eilanden kan brengen. Die liggen hier vlak voor de kust. En toen we eergisteren een boottochtje maakten, week de kapitein van zijn koers af omdat hij iets zag in de verte.  Dichterbij gekomen bleek het een grote, kapotte zwarte rubberboot... niemand te zien. 

Het werd stil bij ons op de boot...