Turkije II

Hallo allemaal.

We dachten nog een stukje te schrijven op onze laatste avond in Turkije.

We waren laatst gebleven in Kas, in het zuiden van het land. Hier hebben we de laatste 10 hete dagen gehad van de trip. We zijn er nog gaan duiken en de jongens konden mee op de boot om te snorkelen. Ze vonden het geweldig want ze hadden ondertussen zeker 10 schildpadden gezien. Maar vooral vonden ze het fijn om aan de voorkant van die boot in het water te springen en er vanachter terug langs het laddertje in te klimmen.

Om de beestjes van dichterbij te kunnen bekijken zijn we naar een opvangcentrum voor gekwetste zeeschildpadden gaan kijken. Er worden er toch wat geraakt door schroeven van boten.

Onderweg naar Pamukkale zagen we verschillende katoenplantages en ook dat was weer iets nieuws voor Tuur en Flor. We hadden geluk dat de vruchten juist rijp waren, net wattenpropjes aan een takje.

 Onderweg nog gestopt voor een Turkse appelthee en Gözleme, een pannenkoek gevuld met kaas en spinazie.

Pamukkale zelf is een (zeer toeristisch) dorp met terrassen van afzettingen van thermaal water. De Griekse stad Hierapolis was hier vroeger gevestigd en tussen de ruïnes  konden we onze fantasie zijn gang laten gaan.

Turkije is bezaaid met ruïnes en Efeze konden we toch niet overslaan. Onze uitvalsbasis voor deze oude Grieks-Romeinse stad was Kusadasi. Naast de vele cruise-toeristen zitten hier ook heel wat Syrische vluchtelingen. Onderweg zien we regelmatig een kamp en in de steden worden we soms aangesproken. Enkele dagen geleden nog zagen we een hele familie die aan de winkel stond met een papier in het Engels of iemand hen kon helpen. Die zoeken een overzet met een boot naar een of ander Grieks eiland. De kleine van 6 had enkel zijn onderbroekje aan. We hebben hen een hele zak eten gekocht en zijn terug naar de camping gegaan om kleren te halen van onze Flor. Mieke en ik kregen tranen in de ogen. Een goede daad verricht, die mensen waren erg dankbaar, maar morgen zitten ze met hetzelfde probleem (behalve dan de broek). "You can't help them all!", zei iemand. Dat is zo waar en dat is net hetgeen ons zo hard raakt.

En dan even twijfelen: rijden we naar Istanbul of slaan we dit over? We hadden niet veel zin om in die drukke mega-grote stad te rijden, anderzijds zijn we er nu wel dicht bij. In Bandirma vonden we een ferry die ons tot in het centrum van Istanbul bracht en 100m van een camperplaats. Ideaal dus!

De blauwe moskee, de Aya Sofia, het paleis van de sultans, de Grand Bazaar,… Het was de moeite. Het is een aangename stad, er hangt een leuke, vriendelijke sfeer en er is kebap en zoetigheid in overvloed.

Het is hier ondertussen vroeg donker en koud ’s avonds. Geen weer om buiten op een stoeltje nog wat te blijven zitten. Dat is spijtig, want wij zitten graag op een stoeltje.

Meer nieuws uit Griekenland volgende keer.

Lieve groetjes van ons allen.

  Güle Güle!

Turkije I

Toen we Turkije binnen kwamen voelen weer ons precies terug in Europa. Vooral langs de kust van de Zwarte Zee staan er overal gebouwen en vakantieoorden. We waren al een paar keren gestopt om een kaart van het land te zoeken maar voorlopig geen succes. Dan maar 100% op de GPS vertrouwen, tegen beter weten in.  Bestemming: Cappadocië. Het ding leidde ons het binnenland in via een kleine bergweg. Het moet er mooi geweest zijn maar het was al donker.  Dus ook niet evident om een slaapplaatsje te vinden.  De weg werd steeds meer off-road en steil omhoog. Haarspeldbochten volgden elkaar op tot deze uiteindelijk zo scherp werden dat we ze met de remork niet meer konden nemen.  Daar stonden we dan op de berg,  in het donker.  Het schermpje gaf nog zeker 15 van die bochten aan.  Plots kwam er licht van de andere kant.  Een auto kroop langzaam de berg af. We stopten hen en ze raadden ons af om verder te rijden.  Het zou niet meer gaan met de aanhanger. Dan ging de man naar de koffer en haalde er 2 gloednieuwe landkaarten van Turkije uit. Hij werkte voor de firma die ze maakt.  Dat was een gek moment.  Toeval?  Wij denken alvast van niet!

landschap onderweg

In Cappadocië hebben we dikwijls met onze mond open staan gapen.  De ene keer door het verbazingwekkende landschap van rotsformaties, door weer en wind geërodeerd. Anderzijds door het massatoerisme dat hier de laatste jaren boomt. Dankzij de opnames van een Chinese film niet lang geleden, stikt het hier van deze Oosterse medemensen die met hun mondkapjes op quads door het kwetsbare landschap scheuren met hun selfie-stick in de hand.

's Ochtends om 5u is hier meer dan 1000 man in de weer om bij zonsopgang meer dan 150 luchtballonnen omhoog te krijgen (voor het merendeel gevuld met Chinezen).
Dat is wel knap om te zien.  

Verder zijn hier overal woningen in de zachte rotsen uitgekapt die eeuwen geleden gebruikt werden en sommigen nu nog. Zelfs een politiekantoor.
Massa's uitgehouwen kerkjes met mooie fresco's vinden we tijdens een wandeling in de Ihlara-valley.

In Derinkuyu bezochten we een ondergrondse stad die door wel 3000 inwoners bewoond werd als schuilplaats in tijden van oorlog. 8 verdiepingen met kamers,  stallen, wijnkelders, kerken. Het sprak allemaal tot de verbeelding.  Jammer genoeg waren we er weer niet alleen.
We beseffen dat vanaf nu alles wat we bezoeken vakantiebestemmingen zijn voor Europeanen en Aziaten. 

Gezien de omstandigheden nu in Turkije met de oplaaiende agressie en terreur door PKK, mogelijks ISIS en de vluchtelingenstroom vanuit Syrië (we hebben al verschillende kampen gezien onderweg) lijkt het ons beter om op campings te gaan staan.
Zo zitten we nu al enkele dagen in Kaş aan de Middellandse Zee in het zuiden. Het is hier 30 graden, de zee is aangenaam warm, er wordt hier duchtig gesnorkeld door ons jongens.  

Tijd voor een kebapke!!!

Kortom een vakantie op reis... toch blijft alles met een dubbel gevoel.  Gisteren nog vroeg een Syrisch gezin of we iemand  kennen die hen naar één van de Griekse eilanden kan brengen. Die liggen hier vlak voor de kust. En toen we eergisteren een boottochtje maakten, week de kapitein van zijn koers af omdat hij iets zag in de verte.  Dichterbij gekomen bleek het een grote, kapotte zwarte rubberboot... niemand te zien. 

Het werd stil bij ons op de boot...

Georgië II

Hallo daar weer!
Terwijl de zomer in België jullie de rug toegekeerd heeft, zijn wij vanuit de Kaukasus naar de lager gelegen warmere streken getrokken. Georgië is zo divers, gevarieerd, verschillend en afwisselend.
In Borjomi National Park zijn we uiteraard weer wat gaan wandelen en en een plons gaan wagen in de warmwaterbaden. Voor ons jongens nog eens leuk dat ze in een zwembad konden spelen, tot ergernis van sommige andere badgasten die hun haar liever kurkdroog hielden.

Na een bezoek aan de hoofdstad Tbilisi reden we naar het zuiden tot bij de grens met Azerbeidzjan, waar zich een klooster uit de 6de eeuw in de rotsen bevindt (David Gareja). Onderweg werd alles weer droog, dor, rotswoestijnachtig en snikheet.   Vanuit het nog steeds bewoonde gedeelte klommen we over rotsen om de grotten met kerkjes en fresco's te kunnen zien. Tot nu toe is dit nog mooi bewaard gebleven maar jammer dat het niet "beschermd" wordt. Iedereen kan hier zomaar binnen en buiten klauteren waar hij wil. Op de lagere niveaus zie je duidelijk dat er al hele stukken fresco's weggehaald zijn.

Nu we het over kloosters hebben: Georgië is bezaaid met kerken en kloosters en de mensen vinden dat ook allemaal fantastisch. Ze zijn hier allemaal diep gelovig precies. Vrouwen moeten een sluier om en een lange rok dragen, mannen een lange broek. (in de kerk he)

Tuur en Flor hebben het wel een beetje gehad met de kerkbezoeken, ze missen een plezante geschiedenisleraar die dat allemaal goed kan uitleggen.

Georgië is het land van de honing en de wijn. 

Om op de vraag van Tuur te antwoorden: "Hoe maak je wijn?", zijn we naar de wijnstreek rond Telavi gereden. We kwamen in de juiste periode aan om een familie mee te helpen met de pluk van de druiven. Dat was heel plezant. Nadien zijn we naar een wijnhuis gaan zien wat ze met die vrachtwagens druiven doen. Hier steken ze hun druiven voor een half jaar in grote kleipotten in de grond om te laten fermenteren enzo...  En dan proeven natuurlijk!!

Nog iets typisch van hier is het brood. In elk dorp zijn er wel een paar bakkers die in een kleioven op traditionele manier brood bakken, waarbij ze bijna volledig in de oven verdwijnen om het deeg tegen de wand te kleven. Het ene brood is al zouter dan het andere maar dat zal afhangen van het bakkerszweet. ;-) 

Ons eten vinden we hier op de dagelijkse markten en in van die kleine winkeltjes vlak naast mekaar waar ze overal hetzelfde verkopen, vooral snoep en zoetigheid. Ze zijn nog niet kapot gemaakt door de grote ketens zoals dat bij ons het geval is. Een echte supermarkt vind je hier alleen in de hoofdstad.  

En voor alles een plastieken zakske!!!

Een andere highlight van Georgië is Vardzia, een grote stad uitgehouwen in de rotsen dat momenteel nog als klooster dient met 4 monniken. De weg ernaartoe was al heel mooi. 

Dan was het tijd om een paar dagen aan het strand te liggen aan de Zwarte Zee. Batumi is een heel ander soort Georgië dan we tot nu toe gezien hebben. Modern, overtoeristisch (en dan zitten we al in het laagseizoen) maar het deed toch deugd om in de warme zee te gaan afkoelen aangezien het hier ook weer bijna 30 graden is met een subtropisch klimaat en vegetatie. We hebben een rustig wildkampeerplekje gevonden aan het strand waar alleen locals komen. Op een middag werden we zelfs uitgenodigd om mee te bbq-en. De mensen zijn hier enorm gastvrij. Gezellige bende!

Pompstation in een bergdorp. Je kan op het verkeersbord ook zien dat ze een eigen alfabet hebben hier in Georgië.

We hebben hier ook nog een namiddag gewandeld in het subtropisch woud naar een mooie waterval en meertje om te zwemmen.

Voila! Up to date! En wij verder naar Turkije.