Mongolië-Rusland

Hallo allemaal,

Het is weer even geleden dat jullie nog iets van ons gehoord hebben.
Na de Gobi-woestijn zijn we in Ulaanbaatar nog wat museums gaan bezoeken en zo hebben we nog wat cultuur opgedaan. Hieronder Genghis Khan op zijn troon met ons jongens erbij. Hij was in de 13de eeuw een groot strijder die het grootste rijk ooit heeft gevestigd. Van China tot Hongarije. Hij wordt in Mongolië bijna verafgod.

Nadat we in de souvenirshop toneeltjes hebben gespeeld zijn we nog via Turtle-Rock naar een groot boeddhistisch klooster geweest waar net dan een groot festival aan de gang was. Super tof om dat eens mee te maken. We zagen er ook een Frans stel met hun zoontje terug die we eerder hadden ontmoet. We hebben onze tenten tussen de andere festivalgangers met hun yurts opgesteld.

Dit was het mooiste klooster dat we hier in Mongolië hebben gezien. Misschien is dat ook omdat hier vanalles te zien was en we 's morgens ook de ceremonie hebben meegemaakt.

Je kon hier ook zelf je schaap gaan kiezen en dat werd dan deskundig geslacht en in stukken versneden.

Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van het land van geiten, schapen, kamelen, yaks, roofvogels, uitgestrektheid, landcruisers, off-roadtracks, yurts, geitekazenstokken,... 

Mongolië is echt zo prachtig met supervriendelijke mensen, zo puur. 

Dit was kei hard de moeite!

Dan weer nachtje door doen aan de grens, 15u aangeschoven. 

Terug in Rusland, richting Baikalmeer. We waren van plan hier een weekje te relaxen en wat te gaan wandelen in een Nationaal  Park maar al vanaf we de grens overstaken werd alles steeds meer omgeven in een dik pak rook. NP was afgesloten wegens bosbranden rond heel het Baikalmeer. We hebben dan een paar nachten gekampeerd aan het meer, ook mochten we onverwacht eens bij een Russische vrouw blijven slapen.

Flor is de enige die kan zeggen dat hij kopje onder is gegaan in het Baikalmeer. Het water was nog behoorlijk koud. Toch een vreemde gedachte dat het hier in de winter -35°C tot -40°C is en dat de trucks over het ijs naar de andere kant rijden en nu was het er 25°C.

De lokale specialiteit: Omul, een gerookte vis. Lekker!!

Langs het Baikalmeer ligt ook de transsiberische spoorlijn die we een hele tijd moeten volgen.

Vanaf nu is het enkele duizenden kilometers vreten om terug naar Chelyabinsk te rijden waar onze aanhangwagen staat. Het landschap is verschrikkelijk eentonig en veel valt er onderweg niet te beleven. We zijn zo even gestopt bij een stuwdam waar een klein hellend vlak (zoals in Ronquières) was om de boten omhoog te halen. Spijtig genoeg hebben we het niet zien werken.

Van het ene Siberische dorp naar het andere, de highway is hier gewoon een strip asfalt, al dan niet met veel putten, waar je 90km/u mag rijden. Het gaat dus traag vooruit. Maar ja, we hebben tijd he.

Onderweg merken we op dat het hier wel al wat herfst aan het worden is. De bladeren van de bomen worden geel en veel mensen verkopen paddenstoelen langs de weg.

Het is ook weer moeilijk om een kampeerplekje te vinden want zoals je hierboven misschien kan zien ligt de weg 2 meter boven het landschap en daar zijn niet vaak wegeltjes in te zien. En als je dan toch stopt ligt het vol met afval. Triestig! Hier is nog werk wat dat betreft.

En nu in 1 rechte lijn naar de remork!

De Gobi

We zijn net terug toegekomen in Ulaanbaatar na een weekje vol prachtige indrukken en ervaringen  in de hete, zweterige, desolate Gobiwoestijn. Het was fantastisch! Sorry, het zijn weer veel foto's.

 

Eens de hoofdstad uit weer overal steppe, hier en daar yurts (met bijhorende  kuddes) die steeds verder en verder van mekaar lagen. Wat trekt die mensen in godsnaam naar hier om hier hun tent op te stellen? Hier is werkelijk niets.

Tuur en Flor konden eerst niet geloven dat we al in de woestijn waren. We reden op een zeer goede, pas aangelegde asfaltweg, hier en daar een plas water en de zandduinen die zij zich hadden voorgesteld waren in de verste verte niet te bespeuren. Wij waren ook verrast als we de eerste dag een regen- en hagelbui op ons hoofd kregen. Blijkbaar was het hier vorige maand echt zanderig maar in juli regent het hier wel wat waardoor alles nu veel groener is. Overal staan bloemetjes. En regelmatig komen we kuddes kamelen tegen.

Na 600 km asfalt werd het weer een zandweg. Onze eerste stopplaats was Yolyn Am, een diepe canyon midden in de woestijn. In de winter is deze kloof gevuld met een ijslaag van wel 30 meter hoog. Er lag nu nog een beetje omdat de zon er niet goed aan kan. Ijs in een woestijn, dat was al helemaal ongeloofwaardig!

Door het gebergte verder gereden en er natuurlijk ook meermaals ene beklommen. Wat een mooie omgeving!

Niet alleen moesten we enkele keren  de rivier doorkruisen maar op een gegeven moment moesten we door een kloof waar we maar net met de auto tussen konden. Spannend!!!!! Men zegt dat hier vroeger een smalle uitsnijding was door de rivier maar dat de mensen zelf die kloof handmatig net breed genoeg gemaakt hebben om er met de auto door te kunnen.

Dan verder naar Khongoryn Els en daar werd het voor ons jongens echt woestijn. Over een afstand van 100km niks dan zandduinen. Daar hebben ze zich nogal eens kunnen uitleven.

Flors verjaardagscadeau: een ritje op een kameel. Hij glunderde nogal.

Stijns verjaardagscadeau: een fris pintje in de hete Gobiwoestijn.

Knal op de middag de hoogste duin omhoog geklommen bij een temperatuur van 38°C. Dat bleek achteraf gezien niet goed getimed. Te heet voor Tuur. We zakten zo ver weg in het zand dat we haast niet vooruit geraakten. Die 200m leken eindeloos lang te duren terwijl onze voeten verbrandden door het veel te hete zand. Maar wat een opluchting als we boven kwamen en de adembenemende uitzichten konden bewonderen!
In 5min waren we terug beneden. En het zand maar zingen terwijl het zo naar beneden schoof.

Dan door het mooie rotswoestijnlandschap naar Bayanzag of Flaming Cliffs. Hier hebben ze veel dinosaurussen opgegraven. De jongens maar graven naar beenderen en eieren maar er lag natuurlijk niets meer. Wat een ontgoocheling op die mannen hun gezicht. Tja, het meeste ligt in een museum in New York, een klein beetje in Ulaanbaatar in een museum dat we achteraf nog zijn gaan bekijken. Dan maar genieten van het uitzicht.

On the road nog enkele petrogliefen meegepikt. Alle, het is te zeggen we zijn ze gaan zoeken op een berg.

Op de terugweg zijn we nog gestopt in een Nationaal Parc (Baga Gazryn Chuluu) waar we ons in een Indiana Jones film waanden toen we op zoek gingen naar de ruïnes van een klooster in een vallei, overgroeid met planten.

 

Wat verder lag ook een piepkleine waterbron tussen de rotsen. Het gaatje, zo groot als een tennisbal, was afgedekt met een steen en een 50cm lange houten lepel lag ernaast. Je moest dan water opscheppen, in je ogen wrijven en dat zou erg goed zijn voor je zicht. Graag zien dat we elkaar nu doen!!!

Ook de kleine grot die in de buurt lag, was een welkome (en koele) afwisseling op de lange terugweg naar Ulaanbaatar.

Nu zijn we hier terug om nummerplaten op te pikken die een goede vriend heeft opgestuurd (Merci Yves!). Een of andere Mongool had die er afgevezen en bijgehouden als souvenir. De vijsjes heeft hij schoonekes terug op zijn plaats gedraaid.

Nog het stof eraf douchen en dan rustig terug richting Rusland.

Amaai die maand Mongolië is voorbij gevlogen!

Groetjes

wijlie