Verandering van spijs...

Na een week te wachten op de herstellingen van de remork konden we vorige zondag in de namiddag toch terug vertrekken. Om het niet te technisch te maken: ze hadden een as met vering van een auto onder de aanhangwagen gemonteerd. Om de originele wielen terug te gebruiken hadden ze die eraf geslepen, alsook de wielschijven van de as en die dan op elkaar gelast. Een wiel zat nog tegen de kast dus daar moest nog een verlenging tussen. Je hoort het, brick à brack... maar ze konden het eigenlijk niet op een andere manier oplossen, hier zijn geen deftige aanhangwagens.

Wij met een klein hartje richting oosten. 

Onderweg toch nog ergens laten bijlassen en na twee dagen rijden begonnen we toch wat vertrouwen te krijgen in ons karretje. Tot we na 1200km de Oeral doorkruisten en we na een knal ineens een wiel tegen 80 km/u ons voorbij zagen rollen. Zigzaggend over de baan de helling af, alwaar het 300 m verder de kant in dook. Gelukkig geen accidenten, niemand geraakt. 1,5u gewacht om het ding te laten weg takelen tot het dichtst bijzijnde stadje (60km) waar ons al iemand stond op te wachten die er tot 1 u 's nachts aan bezig is geweest om beide wielen er nog steviger aan te lassen. En wij mochten voor zijn deur slapen. 's Morgens heeft de vriendelijke man er nog aan verder gewerkt terwijl ons mannen een potje voetbalden.

's Anderendaags zijn we naar Chelyabinsk gereden waar we een remorkenbouwer zijn gaan zoeken.

Daar vertelden ze ons dat het goed gemaakt was en dat we "genen bang moesten hebben".

Aangezien het vertrouwen helemaal weg is (de Mongoolse wegen zijn jeep-trails) hebben we besloten om de aanhanger te stallen op een beveiligde parking van de Toyota garage in deze grote stad.We pikken hem dan wel weer op als we terug rijden.

Dus nu nog meer basic: alleen het aller, aller, aller-hoogstnodige mee. Sorry, de schoolboeken moesten achter blijven, 1 set kleren aan, 1 set mee, de auto helemaal herschikt zodat we toch een paar bidons water kunnen meesleuren. De jongens zitten nu naast elkaar en één zitplaats is voor materiaal.

Nu zijn we in Siberië aan het rijden en zijn we eigenlijk blij dat we die beslissing hebben genomen aangezien de wegen hier verschrikkelijk zijn en het rijgedrag van de Russen ook. Die mannen hebben nu eens geen discipline! Wat een ongelikte ongemanierdheid, iedereen steekt iedereen maar voorbij zoals het hem uitkomt. Bij wegenwerken moet er uiteraard aangeschoven worden, maar dat doen die dus niet he. Allen naar voor!!! Desnoods een 4x4-track naast de weg maken waar ze dan met hun Volga's en Lada's in vast rijden (behalve de Niva's). Vrachtwagens rijden om het snelst en regelmatig ligt er dan ook een in het decor. 

Het landschap is de laatste dagen wel mooi vanuit de auto. Groen, her en der wat bossen, moerasachtige wetlands, grote vijverpartijen maar als je de weg dan afrijdt om te picknicken ligt het hier overal vol met afval. Russen zijn wel vriendelijk, maar het is een goor volk. We troosten ons maar met de idee dat dit komt uit het communistisch tijdperk waar niemand land had en er dus ook niet naar hoefde om te kijken. 

Echt gezellig kamperen is het ook niet, het stikt hier overal van de muggen. Nog nooit zoveel gezien. We slapen met 3 boven in de tent en 1 persoon in de auto. 

Vandaag in Omsk een tent en 2 matjes gekocht zodat we toch allemaal wat comfortabel kunnen slapen (vooral bedoeld voor in Mongolië). 

We hebben hier ook voor het eerst de corruptie van de traffic-police mogen ervaren. Ze beweerden dat ik niet ver genoeg van het rode licht gestopt was. We kwamen ervan af met een doos Merci-kes, de deugnieten. 

We gaan nog een paar dagen door Siberië cruisen om via het Altaï-gebergte naar Mongolië te gaan.

The adventure continues!

Dikke knuffels.

Miestituflo.