Altai-gebergte

Enkele dagen geleden hebben we vanuit Novosibirsk de afslag genomen richting Mongolië. Het was nog wel een 900km maar de laatste 450km, the Chuysky-trakt, veranderde het landschap gigantisch. Van de eentonige wetlands (na 3000km heb je het wel gehad) werd het uitzicht heuvelachtig met prachtige rivieren die we volgden tot we in het feitelijke Altai-gebergte waren. De weg (verbazingwekkend goed) slingerde door de bergen langs dorpjes waar de mensen er al veel Aziatischer uitzien en achter elke bocht wilden we stoppen om foto’s te nemen. Dit is blijkbaar één van de mooiste wegen ter wereld…. Dat is niet gelogen! En wij hebben al veel wegen gezien J. Adembenemend! Het verschil met een bergweg in Frankrijk of Oostenrijk is dat hier helemaal niet zo veel toeristen rondrijden, en al helemaal geen Europeanen. Wie rijdt er nu naar Mongolië?  

Eenmaal boven werd de vegetatie droger en veranderde het landschap in eindeloze steppe over de glooiende bergen. In de niet zo verre verte liggen de met sneeuw bedekte bergen die de grens met Kazachstan, China en Mongolië vormen. Prachtig!

Ook weer enkele nieuwe diertjes gezien nl grondeekhoorns, deze kleine diertjes zitten hier echt overal in de gras. Ze kunnen vrij snel lopen maar deze was precies niet zo bang. Zoveel eten voor massa’s roofvogels. Naast de weg zagen we een arend die waarschijnlijk zo’n diertje had gevangen.

We stopten regelmatig om te picknicken, de jongens maakten een dam in het water, afwisselend met een plonsje. Overal kan je vrij kamperen. Wij dachten op deze weg 1 keer te slapen maar we hebben het toch maar in 4 dagen gedaan. Zo hard de moeite!

Iedereen zijn taakje...

Zalig om zo wakker te worden...

Het is toch ook raar om te bedenken dat het hier in de winter tot -20°C is en die mensen in hun houten huisjes zitten en nu is dat hier 35°C. Wat een verschil.

Gisteren hebben we de grens naar Mongolië overgestoken. Dat was ook een hele ervaring! Eergisteren eerst 4u aanschuiven om dan net voor onze neus de poort te zien dichtgaan om 16u30. Echt waar, die stopten ineens met werken ook al stonden er nog een aantal wagens aan de grens. Aangezien de rij snel langer werd, besloten we hier maar een nachtje te kamperen met heel die bende. Alle, sommigen parkeerden hun auto daar en liepen te voet terug naar het dopje om in een hotel te gaan slapen om zo de dag nadien niet te moeten aanschuiven. Weinig geslapen, om 3u30 is het al terug licht. 

’s Morgens om 8u waren wij als eerste aan de beurt en dan duurde het nog 4u eer heel de papierwinkel was afgehandeld en we 3 keer de auto volledig moesten leeghalen. Maar wat hadden wij geluk, we zagen andere reizigers die hier 2 nachten hebben geslapen.

De eerste indrukken zijn fantastisch! Droge steppe, rondom bergen, her en der witte stipjes in het landschap ( Yurts), alweer nieuwe dieren ontdekt. 

Nu zitten we in Olgii waar we wat gaan bijslapen in een Yurt. Daar hebben ons jongens al lang naar uitgekeken.

11000km op de teller...Slaapwel!

Verandering van spijs...

Na een week te wachten op de herstellingen van de remork konden we vorige zondag in de namiddag toch terug vertrekken. Om het niet te technisch te maken: ze hadden een as met vering van een auto onder de aanhangwagen gemonteerd. Om de originele wielen terug te gebruiken hadden ze die eraf geslepen, alsook de wielschijven van de as en die dan op elkaar gelast. Een wiel zat nog tegen de kast dus daar moest nog een verlenging tussen. Je hoort het, brick à brack... maar ze konden het eigenlijk niet op een andere manier oplossen, hier zijn geen deftige aanhangwagens.

Wij met een klein hartje richting oosten. 

Onderweg toch nog ergens laten bijlassen en na twee dagen rijden begonnen we toch wat vertrouwen te krijgen in ons karretje. Tot we na 1200km de Oeral doorkruisten en we na een knal ineens een wiel tegen 80 km/u ons voorbij zagen rollen. Zigzaggend over de baan de helling af, alwaar het 300 m verder de kant in dook. Gelukkig geen accidenten, niemand geraakt. 1,5u gewacht om het ding te laten weg takelen tot het dichtst bijzijnde stadje (60km) waar ons al iemand stond op te wachten die er tot 1 u 's nachts aan bezig is geweest om beide wielen er nog steviger aan te lassen. En wij mochten voor zijn deur slapen. 's Morgens heeft de vriendelijke man er nog aan verder gewerkt terwijl ons mannen een potje voetbalden.

's Anderendaags zijn we naar Chelyabinsk gereden waar we een remorkenbouwer zijn gaan zoeken.

Daar vertelden ze ons dat het goed gemaakt was en dat we "genen bang moesten hebben".

Aangezien het vertrouwen helemaal weg is (de Mongoolse wegen zijn jeep-trails) hebben we besloten om de aanhanger te stallen op een beveiligde parking van de Toyota garage in deze grote stad.We pikken hem dan wel weer op als we terug rijden.

Dus nu nog meer basic: alleen het aller, aller, aller-hoogstnodige mee. Sorry, de schoolboeken moesten achter blijven, 1 set kleren aan, 1 set mee, de auto helemaal herschikt zodat we toch een paar bidons water kunnen meesleuren. De jongens zitten nu naast elkaar en één zitplaats is voor materiaal.

Nu zijn we in Siberië aan het rijden en zijn we eigenlijk blij dat we die beslissing hebben genomen aangezien de wegen hier verschrikkelijk zijn en het rijgedrag van de Russen ook. Die mannen hebben nu eens geen discipline! Wat een ongelikte ongemanierdheid, iedereen steekt iedereen maar voorbij zoals het hem uitkomt. Bij wegenwerken moet er uiteraard aangeschoven worden, maar dat doen die dus niet he. Allen naar voor!!! Desnoods een 4x4-track naast de weg maken waar ze dan met hun Volga's en Lada's in vast rijden (behalve de Niva's). Vrachtwagens rijden om het snelst en regelmatig ligt er dan ook een in het decor. 

Het landschap is de laatste dagen wel mooi vanuit de auto. Groen, her en der wat bossen, moerasachtige wetlands, grote vijverpartijen maar als je de weg dan afrijdt om te picknicken ligt het hier overal vol met afval. Russen zijn wel vriendelijk, maar het is een goor volk. We troosten ons maar met de idee dat dit komt uit het communistisch tijdperk waar niemand land had en er dus ook niet naar hoefde om te kijken. 

Echt gezellig kamperen is het ook niet, het stikt hier overal van de muggen. Nog nooit zoveel gezien. We slapen met 3 boven in de tent en 1 persoon in de auto. 

Vandaag in Omsk een tent en 2 matjes gekocht zodat we toch allemaal wat comfortabel kunnen slapen (vooral bedoeld voor in Mongolië). 

We hebben hier ook voor het eerst de corruptie van de traffic-police mogen ervaren. Ze beweerden dat ik niet ver genoeg van het rode licht gestopt was. We kwamen ervan af met een doos Merci-kes, de deugnieten. 

We gaan nog een paar dagen door Siberië cruisen om via het Altaï-gebergte naar Mongolië te gaan.

The adventure continues!

Dikke knuffels.

Miestituflo.

Remork

Hier zitten we, na 4 dagen wachten op stukken. Hij stond klaar, ze waren de as nog aan het schilderen. Wij blij. Remork van de brug, zakt hij aan ene kant door en staat de as niet gecentreerd.......... holy crap!
Ze zijn het er terug af aan het halen om te fixen. En wij wachten geduldig met een spelletje tichu. De mannen zijn zelf wreed verveeld door de situatie. Gelukkig is er ene die heel goed Engels kan.
Nu mag je zeggen wat je wil over Russen maar al vanaf wij hier zijn is elke Rus al oprecht vriendelijk geweest, ook al verstaan we geen lap van elkaar. Ze wimpelen je ook niet af omdat ze het niet verstaan maar zoeken mee naar een oplossing en halen er dan altijd wel anderen bij. Dat ontroert wel in zo'n situatie. We weten nog steeds niet of we Mongolië zullen halen aangezien er serieus wat aan gebricoleerd is. Fingers crossed!!!

Moskou en omgeving tot pech onderweg...

Van Sint- Petersburg 750 km gereden naar Moskou. De wegen zijn hier heel goed en toch hebben we er veel langer over gedaan dan we hoopten. Hier zijn niet echt autostrades, wel brede wegen met veel verkeerslichten en dorpen waar je dus constant moet afremmen tot 60 km per uur. Onderweg staan er erg regelmatig politiemannen om de snelrijders van de baan te halen. Overal ligt veel afval, jammer want hier zijn wel mooie stukjes natuur. De rijstijl van de Russen is niks voor mij. Ik zit hier precies zoals Hyacinth Bucket naast de Stijn. Ze steken hier langs alle kanten de voorliggers voorbij. Geen wonder dat we al veel gedeukte wagens zijn gepasseerd en auto’s /camions in de gracht hebben zien liggen.

Op een regendag hebben we over het Rode Plein gewandeld en het Kremlin in Moskou bezocht. De moeite om eens gezien te hebben. We hebben zelfs de patriarch van de Orthodoxe kerk van dichtbij gezien.

We konden niet alle gebouwen bezoeken en overal stonden er dan agenten die je terug floten als je van de toegelaten paden afstapte.  We mochten in de kathedralen en musea geen foto’s maken. The Armoury  was echt de moeite,  precies of we een sprookje binnen wandelden, alleen Assepoester ontbrak. Daar stonden van die gouden koetsen die alleen in de fantasiewereld bestaat, tronen, kronen, overal goud, kledij van Tsaren, wapens….kortom een mooi stukje geschiedenis.

Moskou, een 20 miljoen mensen die in onze nek staan hijgen, dat vonden we te druk. We hadden er dus na 1 dag al genoeg van en zijn dan het rustige Suzdal gaan bezoeken. Dit is een idyllisch stadje gekend om zijn vele kloosters, kerken, Russiche banya’s. Hier enkele sfeerbeelden.

Het hotel stond vol met knuffelberen.

De Russen zijn super vriendelijk en erg behulpzaam. Velen kunnen enkel Russisch en dat maakt het niet makkelijk. Gelukkig heeft Stijn ondertussen een vertaal app. gevonden die goed werkt. Ik ben blij dat ik toch een beetje Russisch gevolgd heb zodat we toch al wat kunnen lezen, ook al weet ik dan niet wat het wil zeggen. Die verkeersborden komen toch wel vlug op ons af en als je snel moet beslissen waar we eraf moeten….

Dan voort naar het oosten tot we plots merkten dat de wielen van de remork wat scheef stonden. De balk waar de vering is op gemonteerd, is op verschillende plaatsen stuk. Voor ons is het een groot vraagteken hoe dit komt. We zijn niet overladen (voor vertrek gecontroleerd op de weegbrug) en hebben nog niet echt off- road gereden (behalve dan soms om een slaapplaatsje te zoeken). We waren nog 30 km van Nizhniy Novgorod, een grote stad en met veel schrik (dat die as het helemaal zou begeven) zijn we rustig naar daar gereden. Hier zitten we nu in een hotel terwijl onze remork gerepareerd wordt. Ze willen er een andere as van een auto onder zetten omdat de oorspronkelijke niet goed was en als ze die gewoon zouden lassen, zullen we snel hetzelfde probleem hebben. Hopelijk lukt dit hier allemaal, anders zijn we genoodzaakt huiswaarts te keren L. We moeten nog zeker 25000km doen en de toestand van de wegen gaat er niet op beteren. Soit, we zien wel hoe ze dat hier repareren en zullen dan een beslissing moeten nemen. De afgelopen 2 maanden waren schitterend. Dat kunnen ze ons al niet afpakken he. En daarbij: er zijn ergere dingen…

Wordt vervolgd!

Groeten,

Stijn, Tuur, Flor en Mieke