Laatste etappe

Hey hey,

Omwille van de vluchtelingen in het zuiden van het land en ook omdat we onze strandvakantie nu wel gehad hebben, besloten we om het land gewoon door te steken naar het westen.  Hierdoor laten we de Acropolis en het Parthenon voor een volgende keer.  Die stenen zullen nog wel even blijven liggen zeker?

Onderweg zijn we Meteora gepasseerd. Ooit stonden hier 24 kloosters op het topje van zo'n rots. Nu zijn er nog 6 over en actief. Hoe kom je er bij om op zo'n steile piek en gebouw te gaan zetten?

 (voor de critici: de ene dag was het bewolkt, 's anderendaags stralend weer)

Om 18u gaat de zon onder en wordt het hier wel heel koud. Zo koud dat onze adem aan de binnenkant tegen het tentzeil vroor.  Dan is er ook geen pretje meer aan kamperen. We moeten er wel bij zeggen dat we twee fantastische kinderen hebben die daar geen seconde over zeuren. Ze zijn al heel wat gewoon, die kerels!

We kwamen ook nog langs de Vikos kloof, die met zijn 900m diepte het Guiness Book of Records haalde.  We hielden onze adem in toen we over die duizelingwekkende richel stapten. 

Via kleine bergweggetjes zijn we dan naar Albanië gereden.

Albanië, een vreemd land.  Vol rommel, onafgewerkte gebouwen, volgeladen ezels en Mercedessen. Niet echt aantrekkelijk, hoewel het landschap best mooi is.

We hebben al veel herders gezien op onze trip, met paarden, met koeien, met geiten, met schapen, met vrouwen,... maar in Albanië hebben ze herders met kalkoenen!! Dat was weer even wennen.

Ondertussen hebben we ook slecht nieuws gekregen. Het gaat niet goed met de moeder van Mieke. Hierdoor veranderen de reisplannen en zullen we niet meer naar Spanje en Portugal gaan.
Gisteren hebben we Montenegro doorkruist en momenteel zitten we in Kroatië op weg naar huis.
We hebben een fijne reis gehad, zijn heel dankbaar dat we dit met ons gezinnetje hebben kunnen beleven. Het is niet altijd gemakkelijk geweest om 32000 km en exact 6 maanden zo kort op elkaar te leven maar daar hebben we ook veel van mekaar uit geleerd. 

We hebben fantastische dingen gezien en meegemaakt en hopen dat er bij Tuur en Flor heel wat herinneringen blijven hangen. Ze willen het in ieder geval nog eens doen! Het reizigersvirus is doorgegeven. Mission accomplished!

Nu we dichter bij huis komen beginnen ze meer en meer dingen op te noemen waar ze naar uitkijken: soep van oma, de vriendjes, springen op de trampoline, vleesbrood van opa, frietjes met stoofvlees van de andere oma en opa, de chiro, kip-curry van de Kurt,...

Bedankt aan alle volgers, dan moeten we niet meer met fotoboeken afkomen ;-) en zeker ook voor alle fijne reacties en mailtjes die we kregen onderweg.

We willen jullie de mooie foto's van Montenegro niet ontzeggen, de baai van Kotor is prachtig!

(We hebben al beslist dat we hier terug naartoe komen.)

Op naar huis! Rijden, rijden en af en toe benen strekken en picknicken! Tot in België!!

Turkije II

Hallo allemaal.

We dachten nog een stukje te schrijven op onze laatste avond in Turkije.

We waren laatst gebleven in Kas, in het zuiden van het land. Hier hebben we de laatste 10 hete dagen gehad van de trip. We zijn er nog gaan duiken en de jongens konden mee op de boot om te snorkelen. Ze vonden het geweldig want ze hadden ondertussen zeker 10 schildpadden gezien. Maar vooral vonden ze het fijn om aan de voorkant van die boot in het water te springen en er vanachter terug langs het laddertje in te klimmen.

Om de beestjes van dichterbij te kunnen bekijken zijn we naar een opvangcentrum voor gekwetste zeeschildpadden gaan kijken. Er worden er toch wat geraakt door schroeven van boten.

Onderweg naar Pamukkale zagen we verschillende katoenplantages en ook dat was weer iets nieuws voor Tuur en Flor. We hadden geluk dat de vruchten juist rijp waren, net wattenpropjes aan een takje.

 Onderweg nog gestopt voor een Turkse appelthee en Gözleme, een pannenkoek gevuld met kaas en spinazie.

Pamukkale zelf is een (zeer toeristisch) dorp met terrassen van afzettingen van thermaal water. De Griekse stad Hierapolis was hier vroeger gevestigd en tussen de ruïnes  konden we onze fantasie zijn gang laten gaan.

Turkije is bezaaid met ruïnes en Efeze konden we toch niet overslaan. Onze uitvalsbasis voor deze oude Grieks-Romeinse stad was Kusadasi. Naast de vele cruise-toeristen zitten hier ook heel wat Syrische vluchtelingen. Onderweg zien we regelmatig een kamp en in de steden worden we soms aangesproken. Enkele dagen geleden nog zagen we een hele familie die aan de winkel stond met een papier in het Engels of iemand hen kon helpen. Die zoeken een overzet met een boot naar een of ander Grieks eiland. De kleine van 6 had enkel zijn onderbroekje aan. We hebben hen een hele zak eten gekocht en zijn terug naar de camping gegaan om kleren te halen van onze Flor. Mieke en ik kregen tranen in de ogen. Een goede daad verricht, die mensen waren erg dankbaar, maar morgen zitten ze met hetzelfde probleem (behalve dan de broek). "You can't help them all!", zei iemand. Dat is zo waar en dat is net hetgeen ons zo hard raakt.

En dan even twijfelen: rijden we naar Istanbul of slaan we dit over? We hadden niet veel zin om in die drukke mega-grote stad te rijden, anderzijds zijn we er nu wel dicht bij. In Bandirma vonden we een ferry die ons tot in het centrum van Istanbul bracht en 100m van een camperplaats. Ideaal dus!

De blauwe moskee, de Aya Sofia, het paleis van de sultans, de Grand Bazaar,… Het was de moeite. Het is een aangename stad, er hangt een leuke, vriendelijke sfeer en er is kebap en zoetigheid in overvloed.

Het is hier ondertussen vroeg donker en koud ’s avonds. Geen weer om buiten op een stoeltje nog wat te blijven zitten. Dat is spijtig, want wij zitten graag op een stoeltje.

Meer nieuws uit Griekenland volgende keer.

Lieve groetjes van ons allen.

  Güle Güle!

Turkije I

Toen we Turkije binnen kwamen voelen weer ons precies terug in Europa. Vooral langs de kust van de Zwarte Zee staan er overal gebouwen en vakantieoorden. We waren al een paar keren gestopt om een kaart van het land te zoeken maar voorlopig geen succes. Dan maar 100% op de GPS vertrouwen, tegen beter weten in.  Bestemming: Cappadocië. Het ding leidde ons het binnenland in via een kleine bergweg. Het moet er mooi geweest zijn maar het was al donker.  Dus ook niet evident om een slaapplaatsje te vinden.  De weg werd steeds meer off-road en steil omhoog. Haarspeldbochten volgden elkaar op tot deze uiteindelijk zo scherp werden dat we ze met de remork niet meer konden nemen.  Daar stonden we dan op de berg,  in het donker.  Het schermpje gaf nog zeker 15 van die bochten aan.  Plots kwam er licht van de andere kant.  Een auto kroop langzaam de berg af. We stopten hen en ze raadden ons af om verder te rijden.  Het zou niet meer gaan met de aanhanger. Dan ging de man naar de koffer en haalde er 2 gloednieuwe landkaarten van Turkije uit. Hij werkte voor de firma die ze maakt.  Dat was een gek moment.  Toeval?  Wij denken alvast van niet!

landschap onderweg

In Cappadocië hebben we dikwijls met onze mond open staan gapen.  De ene keer door het verbazingwekkende landschap van rotsformaties, door weer en wind geërodeerd. Anderzijds door het massatoerisme dat hier de laatste jaren boomt. Dankzij de opnames van een Chinese film niet lang geleden, stikt het hier van deze Oosterse medemensen die met hun mondkapjes op quads door het kwetsbare landschap scheuren met hun selfie-stick in de hand.

's Ochtends om 5u is hier meer dan 1000 man in de weer om bij zonsopgang meer dan 150 luchtballonnen omhoog te krijgen (voor het merendeel gevuld met Chinezen).
Dat is wel knap om te zien.  

Verder zijn hier overal woningen in de zachte rotsen uitgekapt die eeuwen geleden gebruikt werden en sommigen nu nog. Zelfs een politiekantoor.
Massa's uitgehouwen kerkjes met mooie fresco's vinden we tijdens een wandeling in de Ihlara-valley.

In Derinkuyu bezochten we een ondergrondse stad die door wel 3000 inwoners bewoond werd als schuilplaats in tijden van oorlog. 8 verdiepingen met kamers,  stallen, wijnkelders, kerken. Het sprak allemaal tot de verbeelding.  Jammer genoeg waren we er weer niet alleen.
We beseffen dat vanaf nu alles wat we bezoeken vakantiebestemmingen zijn voor Europeanen en Aziaten. 

Gezien de omstandigheden nu in Turkije met de oplaaiende agressie en terreur door PKK, mogelijks ISIS en de vluchtelingenstroom vanuit Syrië (we hebben al verschillende kampen gezien onderweg) lijkt het ons beter om op campings te gaan staan.
Zo zitten we nu al enkele dagen in Kaş aan de Middellandse Zee in het zuiden. Het is hier 30 graden, de zee is aangenaam warm, er wordt hier duchtig gesnorkeld door ons jongens.  

Tijd voor een kebapke!!!

Kortom een vakantie op reis... toch blijft alles met een dubbel gevoel.  Gisteren nog vroeg een Syrisch gezin of we iemand  kennen die hen naar één van de Griekse eilanden kan brengen. Die liggen hier vlak voor de kust. En toen we eergisteren een boottochtje maakten, week de kapitein van zijn koers af omdat hij iets zag in de verte.  Dichterbij gekomen bleek het een grote, kapotte zwarte rubberboot... niemand te zien. 

Het werd stil bij ons op de boot...