Georgië I

Beginnen bij het begin.

Om naar Georgië te rijden moesten we langs de Russische Republiek Ingoesjetië, door Noord-Ossetië, langs Dagestan en een beetje verder ligt Tsjetsjenië. Allemaal republieken waar buitenlandse zaken negatief reisadvies voor geeft omwille van onveiligheid, aanslagen enz.

Op de weg zagen we ook wel om de 10 min controleposten van politie en militairen. Op zich geruststellend maar toch een beetje spannend. De grensovergang ging vlotter dan het wisselen van onderbroek, behalve dan weer wat gezever over de aanhangwagen die geen papieren heeft en dezelfde nummerplaat als de auto???? Hoe kan dat? Maar de aanhouder wint en we mochten Georgië toch binnen. Visum voor een jaar!! Jawadde. En we gaan nog niet naar huis…..

Onze eerste halte was het volgende dorp al meteen: Kazbegi midden in het Kaukasus-gebergte. Hier ligt een kerkje op een berg en van daaruit is het nog een stevige, avontuurlijke klim naar een gletsjer op 3270m hoogte. 

We hebben een paar dagen gekampeerd aan een riviertje in een nabijgelegen vallei. Dat is hier echt prachtig. Neem de Alpen, laat het asfalt weg, vergeet al die huizen overal en zonder een overload aan toeristen. (en vergeet ook die lederhösen)

Georgiërs zelf kijken eerst nogal vreemd en onderzoekend maar als je goeiedag wuift lachen ze vriendelijk terug en is het ijs meteen gebroken. Dit is toch weer een supervriendelijk volk.

We zien meteen ook waar al die oude Ford Transits en Mercedes Sprinters terecht komen na hun dienstjaren bij ons. We zagen er zelfs ene met een camionet van Waarloos, en ene met een voetbaltruitje van “cafe Malle”. Nu ja, dat laatste zal waarschijnlijk wel uit een gele zak van spullenhulp gekomen zijn, want als je de dorpjes hier ziet is het soms bedroevend in welke omstandigheden mensen hier leven. Soms denk je een kijkje te gaan nemen in een ruïne maar wanneer je je hoofd binnen steekt merk je dat het huis nog bewoond is. Ook is het uitkijken voor varkens en koeien op de banen en in de dorpen vind je evenveel dieren als mensen.

In Svaneti, een andere bergstreek waar we nu zijn staan in de dorpjes overal kleine schattige torentjes per familiehuis. Ze dienden tijdens de middeleeuwen ter verdediging (tegen o.a. de Mongolen en de cirkel is rond) maar ook als opslagplaats. Ushguli, het hoogst gelegen (2400m) constant bewoonde dorp van Europa, behoort tot het werelderfgoed. Ook hier is de tijd blijven stilstaan. Na een leuke off-road trip zijn we daar nog naar een gletsjer gewandeld.

Voor de rest hebben we hier nog niet meer gedaan dan wandelen,  “zijn” en voor school gewerkt.

Oh ja, we zijn nog naar een dino-museum geweest waar echte afdrukken in de rotsen stonden. 

Voorlopig is het weer hier ook nog wel goed. Met 25 graden en meer mag je niet klagen, al hadden we net enkele regendagen in de bergen.

Tuurtje zag eens pruimen hangen... op de camping in Mestia.

En tellen met een telraam!!!

Morgen vertrekken we naar de Zwarte Zee en daarna gaan we weer het binnenland in.

Wat ons eerst een doorreisland leek is echter een fantastische reisbestemming. Zo puur en toch heel wat te zien in een relatief klein land.

Benieuwd wat ons nog te wachten staat. 

U toch ook?

Groetjes!!

Rusland is een groot land!

Hallo daar.
Vervelende, lange stukken rijden terwijl het landschap amper verandert. Grote moerassige vlaktes en ondoordringbare bossen. Overal staan er mensen langs de weg die hun inkomen moeten halen uit de verkoop van een emmertje bessen, appels, patatten of paddenstoelen. 

In twee dagen tijd zakte het kwik in de thermometer tot een bittere 8 graden Celsius terwijl de temperatuur 's nachts met het vriespunt flirtte.

Met een dubbel gevoel zijn we onze remork gaan halen. De kinderen zijn blij met het speelgoed dat ze moesten missen, de extra ruimte, terug picknicken met tafel en stoelen ipv op de grond of rechtstaand. Anderzijds hebben we schrik dat er opnieuw een wiel afbreekt. Dus voor alle zekerheid wat verstevigingsplaten laten bijlassen maar het zorgeloze reisgevoel blijft nog uit. De Russische wegen en misschien nog meer de chauffeurs geven ons soms hartkloppingen.

Na de Gobi-baard opteert Stijn voor een nieuwe carrière...

Toen we in mei vertrokken hebben we enkele geluksbrengers meegekregen van vrienden. Eentje is een kaartje van Tineke waarop staat 'waarheen je ook gaat, ga met volle overtuiging!'.
Omwille van de remork met haar streken hebben we dus besloten om onze route te wijzigen. De stan-landen zullen jammer genoeg voor een volgende keer zijn. 

 

We rijden nu richting de Zwarte Zee en de zon. We waren van plan onderweg nog wat nationale parken mee te pikken maar telkens we er aankomen valt dat serieus tegen. Werkelijk overal ligt hier afval. Triestig en niet te begrijpen voor zo een "ontwikkeld" land. 

De meeste Russische steden en dorpen zijn ook niet bepaald aantrekkelijk om lang te blijven. Sommige dorpen zijn even wakker geschud bij de aanleg van een gasleiding X jaren geleden en slapen sindsdien verwoed verder.

Op een grijze, koude regenachtige dag wandelen door de Ural.

De Volga.

The kids, mother Mie and mother Russia in Volgograd. Dat is impressionant. Je mag kiezen wie!

Ondertussen zijn we verder opgeschoven naar het zuid-westen, zit de temperatuur  al aangenaam terug boven de twintig graden en zijn de schoolboeken van onder het stof gehaald. Het gemis van de speelkameraadjes begint zwaar door te wegen. Zeker nu bij de start van het nieuwe schooljaar.

We kwamen nog even op adem in de voorgebergte van de Russische Kaukasus te Kislovodsk. Om een hernia en obstipatie door het lange rijden te voorkomen en ook omdat het de moeite is, hebben we hier wat gewandeld in de omgeving van dit kuuroord.

 We zijn ook nog in een terrarium gelokt waar we de beestjes mochten aanraken, vastnemen, en extra uitleg kregen door een plezante Russische dame dankzij Google Translate. Er waren er weer twee in hun nopjes.

Alle, we gaan nog wat kilometers rijden richting Georgië terwijl Tuur en Flor het ene na het andere Harry Potter boek verslinden onderweg, gelukkig wel in het Vlaams.

Morgen onze laatste dag Rusland, het is hier goed geweest. 

 Спасибо